Edertasunaren pertzepzioa subjektiboa da. Horrexegatik hitz egiten da plazer estetikoaz, anegaka saltzen ez delako, istant bat delako kontenplazioa. Hala ere, zenbait adierazpen artistiko gustu unibertsalekoak izan behar dutela, kirtenak, txatxuak edo eskolagabekoak ez direnenak, behintzat.
Edertasuna islatzen
ahalegintzen dira artistak, margotzean, idaztean edo konposatzean. Arte
horietan maisutasun handiagoa erakusten du eskuartean duen bitartekoaz edertasunez
mezua komunikatzen dutenean. Hau da, forma eta hondoa zenbat eta hurbilago
egon, orduan eta ederragotzat dugu sorkuntza. Sasoi askok musika arte goren
izendatu zuten, agian greziarrei Jainkoek oparitua delako edo musek lehenbizikoz
sortu zutena delako. Izan ere, musikaz esaten da arte bakarra dela non
adierazlea eta adierazia gauza bera den-diren.
Egunotan Facebook-en
ikusi dugu herritar baten auzokideekiko afera: jazz musika ipini omen du
etxean, ez hain desorduan ere eta nahiko bolumen bajutxoan, gainera, baina
auzokideek demanda egin diote. Ikustekoak dira haren lagunen iruzkinak sare
sozial horretan: auzokideen ez-jakintasunaren gainekoak nagusi.
Leku askotan inposatzen
zaigu musika gaur egun. Auzokidearenean entzuteaz gain, kalean, tabernetan,
jangeletan, ekitaldietan, hondartzan... Esango nuke kutsadura dela horietan
guztietan eta urrun dagoela oso plazer estetikotik. Ni behintzat ez nau sekula Stendhal
gaitzak jo dentistaren itxarongelan.
Anboto Astekarian 2015eko
martxoaren 27an
