Ilusioa
Ilustrazioaren garaian suspertu zitzaigun ilusioa. Pizgarria
eta positibotasuna lotzen dizkiogu ideia horri garai hartatik. Ordukoak
pentsatzen hasi ziren arrazoimenaren bidez ezjakintasun, superstizio eta
gehiegikeriei aurre egiteko tresna zutela. Munduaren ikuskera aldaketa gertatu
zen: erdi aroko iluntasunetik irten eta argien mendeko argitasunerako
kosmogonia-bidaia zen. Ilusioz ikusten zuten garapena. Mundu hobeagoa
eraikitzeko gai ikusten zuten euren gizartea. Aurrerakuntzan sinesten zuten. Besteak
beste, kulturaren aurrerakuntzan. Eta horrek zoriontasuna ekarriko ziela
pentsatzen zuten. Ikuskera “ilusionatu” horrek sekulako garapena eragin zuen
arte guztietan eta pentsamenduan.
Leopoldo Zugaza ere ilusioaz jardun zitzaigun duela aste
gutxi batzuk astekari honexetan irakurri genion elkarrizketan. Duela 50 urte geneukan
gauzarik inportanteenetakoa etorkizunerako ilusioa zela gogoratzen zuen. Ilusio
hori gaur egun lausotu egin omen da eta ondorioz, jakin-min falta dela egun
kulturaren gaitz handiena baloratzen du.
Postmodernitatearen deskribapen bat izan daiteke Zugazak
esaten duena. Baina, modernitatea gainditutzat ematen dugu? Ala ilusio
ilustratuak oraindik fruituak eman ditzake? Hori postmodernitatearen beste
deskribapen bat da.
Ez dakit ongizateak ez ote digun ekarri norbere eta
gizartearen garapenean genuen ilusioaren galera. Asisiko Urmenetak, Fermin
Etxegoienek egin dion elkarrizketa ederrean, oparitu digu benetako ikuskera
aldaketa: ilusioa ilusoena da.
Iritzi gehiago: http://josunearanguren.blogspot.com.es/
