Afektibitatearen kultura
Bi politiko zerrendabururen arteko besarkada, mailaz igoko
den futbol taldearen entrenatzailearen jarraitzaileentzako bertsoa, heriotzaren
aurrean isurtzen ditugun malkoak,… Amaigabeak dira adibideak egunerokotasunean.
Emozioak adierazten ditugu. Eta emozioak partekatzen ditugu. Partekatzen
baditugu, seinale da horiek espresatzeko kode bera erabiltzen dugula: kode bera
adierazitakoa eta ulertutakoa bat etor daitezen.
Urteetan antropologia eta gizarte zientziek esan digute
emozioen gaia ez dela euren jakintza arlokoa eta medikuntzaren aztergaitzat
baztertu dute. Baina gure gizartea ere espresatzen da. Gure bitartez espresatu
gainera. Ilusioak, pozak edo doluak gure gorputzak zeharkatzen dituztenean ez
dira edonola azaltzen, arbitrarioki, ez eta naturalki. Emozio bera desberdin
agertarazten du gizarte bakoitzak (ostean norbanakoak pertsonalizatuko duena).
Afektibitatearen kulturak gizartea zeharkatzen du, komunean dugun jakintzetako
bat da eta bizitzako gertakarien aurrean zelan jokatu erakusten digu. Horri
esker ulertzen diogu batak besteari eta jakin dezakegu sentipen bera ari garela
bizi izaten une jakin batean.
Baina eta, afektibitatearen kultura gizartea eraikitzeko ore
izateaz gain, gizartea kohesiorako faktore ere badela esango nuke. Emozioak
konpartitzen ditugunean orearen kalitatea hobetzen dugu. Beste behin ere,
kultura interpretaziorako ezinbesteko tresna da gertakizunak “erreal” bezalako
ulertu eta bizi ahal izan ditzagun.
Anboto Astekarian argitaratua 2019ko maiatzaren 31n
